Prasówka 05.05.2017

Zapraszamy do nowej odsłony naszej cyklicznej  rubryki, w której prezentujemy najciekawsze znalezione przez nas w internecie teksty dotyczące muzyki współczesnej oraz sound studies.

1. #występygościnne

Jan Topolski na łamach „Dwutygodnika” podsumowuje performatywne tendencje w najnowszej polskiej muzyce komponowanej, wyróżniając dwa główne aspekty: cielesny i rytualny. Punktami wyjścia są: tłumaczony w „Glissandzie” #29 manifest Nowa Dyscyplina Jennifer Walshe z jej naciskiem na fizyczność oraz usterkowość oraz kulturoznawcza książka Performuj albo… Jona McKenziego, który pojęcie performansu rozciąga na wiele dziedzin współczesności, od teatru, przez organizację pracy, po rozwój technologiczny. Szczególnie dużo uwagi autora skupia ewolucja działalności Wojtka Blecharza, Marcina Stańczyka i PRASQUAL-a, ale mowa jest także o Andrzeju Kwiecińskim, Piotrze Peszacie i Jagodzie Szmytce. Twórczość polskich kompozytorów osadzona zostaje także w kontekście zagranicznym, m.in. Françoisa Sarhana i Simona Steena-Andersena, chociaż rozwinięcia wymagałoby zapewne McKenziowskie pojęcie „perfurmansu”, którego na gruncie muzyki można by się dopatrzyć np. w występach Johannes Kreidlera.

http://www.dwutygodnik.com/artykul/7168-performuj-albo.html

2.

3.

Kontynuując wątek perkusyjny: John Payne opisuje dla „Quietusa” założenia tzw. systemu E-T, perkusyjnego systemu gry oraz komponowania stworzonewgo przez zmarłego niedawno Jakiego Liebezeita (m.in. Can, Drums Off Chaos), w którym relacje między rytmami tworzą quasi-pitagorejskie relacje. System obrósł już własną mitologią i Payne pokazuje, jak różnie interpretowana jest dzisiaj zawarte w nim podejście do muzyki.

http://thequietus.com/articles/22327-jaki-liebezeit-can-e-t-theory-drumming-technique

4.

Perkusję znajdziemy również w jednej z prac, o których dla Frieze  opowiada Anri Sala, albański artysta post-konceptualny, który niekiedy wkracza na teren soundartu. W poniższym tekście Sala opowiada przede wszystkim o dwóch pracach, które będzie neidługo prezentował – videoinstalacji Take Over oraz instalacji dźwiękowej Bridges to Doldrums. Pierwsza z nich wiąże się bezpośrednio z fortepianem, druga – z perkusją.

https://frieze.com/article/anthems-and-apples-anri-sala

5.

W poszukiwaniu sztuki konceptualnej w Wielkiej Brytanii sprzed połowy wieku Louisa Lee kontynuuje feministyczne wątki podjęte przez Tarę Rodgers w książce Pink Noises: Women on Electronic Music and Sound, zapraszając do rozmowy Anneę Lockwood – kompozytorkę, dekonstruktywistkę i jedną z nielicznych kobiet, której nazwisko można odnaleźć w programach festiwali muzyki eksperymentalnej z lat 60. i 70. Nowozelandzka twórczyni opowiada m.in. o różnicach między siecią kontaktów wśród artystek w Anglii i Ameryce, nobilitującej współpracy z Pauline Oliveros oraz swej nieustającej fascynacji muzyką środowiska, sięgającej archiwum dźwięków źródeł i rzek, które stworzyła już w 1967 roku.

http://www.weareorlando.co.uk/page55.php

6.

Ciekawe ujęcie tematu technologii słyszenia znaleźć można w najnowszym, poświęconym maszynom wydaniu magazynu „APRJA”. Zainspirowany wyprodukowaną przez Deep Mind sztuczną inteligencją WaveNet, czyli przełomowym systemem syntezy dźwięków przypominających ludzką mowę, Brian House poddaje refleksji kwestię ontologii „słuchania maszyn” (machine listening). Zwróciwszy uwagę na receptywny charakter WaveNet i jej „poetyckie” właściwości (w opozycji do robotycznych syntezatorów z rodziny Ivony czy Siri), przewrotnie stawia znak równości między materialnym a cielesnym wymiarem programów do syntezy mowy. Trzon jego rozważań stanowi jednak podejście metodyczne oraz pytanie o wybór narzędzi w badaniu zmysłu słuchu sztucznej inteligencji: postawę materialistyczną czy też bardziej relacyjną koncepcję „analizy rytmicznej” Henri Lefebvre’go. Cyfrowi tubylcy, lektura obowiązkowa!

http://www.aprja.net/machine-listening-wavenet-media-materialism-and-rhythmanalysis/#_edn3

7.

W najnowszym, bardzo ciekawym numerze czasopisma e-flux szczególnie ciekawy jest tekst Jaspera Bernesa dotyczący znaczenia cybernetyki dla estetyki lat 50.–70. Teoretycznie wiadomo, że myśl Norberta Weinera była bardzo wazna dla przemian powojennej estetyki, zwrotu w stronę procedur itd. ale Bernes ustawia optykę nieco inaczej niż inni badacze (np. cytowany przezeń Fred Turner), przygladając się bliżej twórczości Hannah Weiner –  lingwistycznej poetki, organizarorki happeningów, artystki koceptualnej. Na przykładzie jej prac Bernes pokazuje w jaki sposób cybernetyczny język oraz struktury przeniknęły do ówczesnej praktyki artystycznej.  W efekcie jego tekst stanowi pasjonującą lekturę na temat estetycznego klimatu przemian kultury powojnia oraz kontekstu rozwoju neoawangard. To również lektura obowiązkowa :)

http://www.e-flux.com/journal/82/127862/the-poetry-of-feedback/