Prasówka 14.07.2018

1.

Z okazji otwierającej się właśnie wystawy w ZKM w Karlsruhe poświęconej Studiu Eksperymentalnemu Polskiego Radia na Culture.pl publikowany jest cały pakiet tekstów poświęconych historii studia. Trzy z nich są autorstwa Bolesława Błaszczyka. Znany znawca historii studia – przypomnijmy jego tekst w „Glissandzie” #17 na temat twórczości Bohdana Mazurka –  opisuje jego okoliczności powstania (prasowe dyskusje, instytucjonalne uwarunkowania)  oraz początki funkcjonowania, a także historię studia w Stanie Wojennym. Do tego prezentuje wybór powstałych w studio filmowych ścieżek dźwiękowych. Obok nich – tekst Bartka Chacińskiego studycjnych produkcji przeznaczonych dla dzieci. Zapraszając do lektury zapowiadamy, że w naszym jesiennym, radiowym numerze #35 SEPR również będzie jednym z bohaterów.

https://culture.pl/pl/artykul/poczatki-studia-eksperymentalnego-polskiego-radia
https://culture.pl/pl/artykul/powazne-efekty-zabawy
https://culture.pl/pl/artykul/naglasniajac-film-najciekawsze-sciezki-dzwiekowe-powstale-w-sepr
https://culture.pl/pl/artykul/studio-eksperymentalne-polskiego-radia-w-okresie-stanu-wojennego

2.

„Dwutygodnik” zainicjował cykl O kulturze lokalnej, wysyłając reporterów po mniejszych ośrodkach. Piotr Kowalczyk z tej okazji opisuje Gorzów, szczególnie nam bliski także z racji znakomitej inicjatywy labelu i festiwalu Dym, które niedawno przedstawiały u nas dźwiękami, tekstami i zdjęciami Kaśka Królikowska i Martyna Woch. Dziennikarz wychodzi od kompilacyjnej płyty sprzed dekady o znaczącym tytule Piosenki miasta średniej wielkości oraz duchologicznych rozważań Olgi Drendy. Kowalczyk próbuje opisać specyficzny gorzowski stan ducha, wahający się między zgorzknieniem, przasnością i pogodną rezygnacją, a przekorą, przedsiębiorczością i ikrą. Są tu i wycieczki w przeszłość robotniczego miasta i jego bardów pokroju Kazimierza Furmana, jak i charakterystyka muzycznych klubów od dansingów po techno, szczególne miejsce zajmuje opis prężnego Miejskiego Centrum Kultury. Wśród artystów związanych z Gorzowem możemy znaleźć tak różne postaci jak wokalistkę Krystynę Prońko i romskiego gwiazdora Dona Wasyla, a w bliższych nam czasach – rapera Smarki, hip-hopowy kolektyw SOMD, psychodeliczny zespół LiN, no i oczywiście Błażej Król oraz Mateusz Rosiński ze sceny niezalowej.  Jest też mowa o festiwalach takich jak Getting Out, Gorzowski Spleen czy wspomniany DYM. Znakomity reportaż i początek gorzowskiej przygody!

www.dwutygodnik.com/artykul/7886-gorzow-duch-miasta.html

3.

Widmo krąży po Europie. Widmo field recordingu. Nie dość, że niedawno ukazała się pierwsza polska książka poświęcona temu zjawisku, autorstwa Filipa Szałaska, to lata doświadczeń Marcina Dymitera procentują rozpoznaniem na łamach mainstreamowej prasy – cóż, ze w dodatku regionalnym. W lubelskiej „Gazecie Wyborczej” Paweł Krysiak przepytuje znanego nam już od „Glissanda” #7 muzyka o to, dlaczego zajął się nagraniami terenowymi po tak znakomitej karierze punkowca. Padają bardzo ciekawe jak zwykle refleksje na temat smogu dźwiękowego, savoir vivre związanego z ciszą i hałasem, historii field recordingu i braku jej dokumentacji, przykładów pozytywnego myślenia miast o ich pejzażu dźwiękowym. Bardzo polecamy! A pozostając w temacie, niezawodny Maciej Wirmański na swoim blogu Kultura staroci zajmuje się wspomnianymi Nagraniami terenowymi Filipa Szałaska, której fragment można znaleźć także w „Glissandzie” #33.  W potoku dygresji, epitetów, deklaracji, disclaimerów, recenzent krąży wokół głównych tez opisywanej przez siebie książki, czyli kwestii (nie/post)prawy w field recordingu (także wokół Przed orkanem Marcina Dymitera), ale także dzieli się swoimi intrygującymi uwagami o używanym przy nagraniach sprzęcie oraz ASMR jako współczesnej pornografii dźwiękowej. Wirmański zauważa także, jak bardzo Szałasek skupia się na kwestii języka i dyskursu, na kreacyjnej roli krytyki muzycznej, która niebagatelnie przyczyniła się do stworzenia mitu czystych i esencjonalnych rejestracji, choćby na przykładzie projektu Sen Wandzi Marcina Barskiego. Oczywiście nie mogło w kontekście prawdy, fikcji i kreacji zabraknąć postaci takich jak Bolesław Wawrzyn znany z BDTA czy Daria Majewska stanowiąca wiekopomny wkład już samego Szałaska. Recenzja jako apendyks, przypis i polemika? Proszę bardzo.

http://lublin.wyborcza.pl/lublin/7,48724,23576801,dzwiek-porzucone-dziecko.html

https://kulturastaroci.blogspot.com/2018/07/sztuka-jest-zinterpretowac-nagrania.html

4.

Sonicfield.org należy do najciekawszych stron poświęconych muzyce ekspermentalnej oraz sound studies. Publikowany na stronie cykl „Wayback Machine. A Constellation of Sounding Time” stanowi fascynującą próbę eksperymentalnego, mulisensorycznego pisania o muzyce i dźwięku z wykorzystaniem możliwości, jakie daje sieć. Dwie pierwsze odsłony cyklu to eseje tekstowo-audialno-wizualne (w takiej, przynajmniej na razie, kolejności) w tym poetyki esej Erika Deluca’i The Call of the Wild. To w zasadzie medytacja nad współczesną komodyfikacją reprezentacji natury / przyrody – także w formie nagrań terenowych. Znakomite, nieoczywiste uzupełnienie dwóch powyższych tekstów.

The Call of The Wild

5.

Scott Wilson rozmawia dla FACTMag z Cateriną Barberi (o której pisała dla nas w zeszłym roku Joanna Zabłocka w relacji z festiwalu OSA). Włoska kompozytorka niezależnej muzyki elektronicznej opowiada o swoich początkach w konserwatorium w Bolognii oraz estetyce swej twórczości. Rozmowa krąży między różnymi rozumieniami pojęcia minimalizmu oraz techniczną stroną kompozycji i wystepów Barberi. Sporo informacji zarówno na temat wykorzystywanego przez nią sprzętu, jak i założeń jej procesu twórczego.

http://www.factmag.com/2018/07/08/caterina-barbieri-signal-path/.

6.

Kiedyś już polecaliśmy w „prasówce”  rozmowę z artystką dźwiękową Naamą Tsabar, jednak wywiad, jaki przeprowadziła z nią  dla BOMB Magazine Naomi Lev jest tak interesujący, że polecamy go z czystym sumieniem. Tsabar opowiada o swoich pracach audialno-plastycznych, na pograniczu rzeźby oraz instalacji dźwiękowych, a także o swoich dźwiękowych performansach. Cała rozmowa znakomicie pokazuje ramy współczesnego dyskursu o soundarcie na gruncie sztuk wizualnych – rozmowa dotyczy taktylności obiektów, reinterpretowania historii rzeźby (Robert Morris, Joseph Beuys) oraz modernistycznej architektury, a także rozmaicie rozumianej polityczności, rozpiętej między relacjami włdzy wpisanymi w dzieło oraz strategiami (społecznej) reperezentacji, jakimi operują poszczególne prace Tsabar.

bombmagazine.org/articles/sculpture-and-sound-naama-tsabar-interviewed/.

7.

W obszernym tekście dla Pitchforka, Eric Harvey przygląda oraz przysłuchuje się w przemiany współczesnych Rosnący rynek (39 mln użytkowników w USA) powoduje, że sposoby wykorzystywania Alexy / Amazon Echo i innych urzadzeń mogą już w niedługiej przyszłości wyznaczać podstawowe, masowe sposoby słuchania muzyki. Harvey pisze, że inteligentne głośniki stopniowo zaczynają w życiu codziennym pełnić funkcję radioodbiorników dostarczających muzykę, jak w niegdysiejszych koncepcjach”radia towarzyszącego”, że już dziś główną ich funkcją jest odtwarzanie strumieni playlist w serwisach streamingowych. Twierdzi, że nastepna odsłona „streaming wars” przemysłu muzycznego rozegra się właśnie na gruncie inteligentnych głośników i zintegrowanych z nimi aplikacji. Harvey zastanawia się jednak również nad tym, w jaki sposób przemiany te zmieniają status muzyki, która staje się nie tyle „umeblowaniem” przestrzeni, ile medium w znaczeniu prądu, czy wody – kształtowana przez metadane zebrane na podstawie indywidualnych praktyk użytkowników. Takie podejście przywodzi na myśl społeczne praktyki związane z radiem i Harvey przygląda się również temu jak rozwój nowej technologii odbija się na dziłalności radiostacji, zastanawiając się tez nad mozliwą wizją przyszłości, w której poszczególne koncerny przejmują role głównych wytwórni płytowych.

https://pitchfork.com/features/article/how-smart-speakers-are-changing-the-way-we-listen-to-music/.

Zebrali: am, jt