Prasówka 11.02.2018
Zapraszamy do nowej odsłony naszej cyklicznej rubryki, w której prezentujemy najciekawsze znalezione przez nas w internecie teksty dotyczące muzyki współczesnej oraz sound studies.
1.
Jak wiadomo, Jugosławia jest nam miła co najmniej od czasu kilku tekstów o awangardzie lat 60. w #30, a Andi Harriman odsłania tym razem industrialową przeszłość lokalnej sceny. Prawdziwy boom nastąpił w latach 80./90., po śmierci Tito i w przededniu rozpadu federacji, kiedy nastroje apokaliptyczne mieszały się z nadzieją na przyszłość. Vladislav Knezević zupełnym przypadkiem odnalazł pierwszą w swym życiu kasetę DAF, która wielokrotnie przegrywana znacząco wpłynęła na rozwój chorwackich zespołów. Aldo Ivančić (Borghesia) zasłynął jako pierwszy didżej Słowenii, przemyciwszy wcześniej Rolanda 808 jako autostopowicz. Miljenko Rajaković, kolekcjoner winyli i animator sceny, rozruszał cotygodniowe koncerty Electrocution w klubie KSET w Zagrzebiu. Te i inne historia, w tym także wspomnienia Grahama Cunningtona, podróżującego po Jugosławii z zespołami Test Dept. i Laibach, składają się na fascynującą panoramę.
http://daily.redbullmusicacademy.com/2018/02/industrial-music-in-post-independence-zagreb
2.
Mollie Zang dla „Quietusa” na temat przemian funkcjonowania muzyki niezależnej w dobie marketingowej dominacji facebooka. Niby wszyscy wiemy o potrzebie grania z algorytmami, wyświetleniami itd., ale warto wracać do tej tematyki i przyglądać się z różnych stron zachodzacym zmianom, przemianom rynku reklamowego, algorytmów, zasięgów, kanałów promocji. Zang rozmawia z grupą twórców niezależnej muzyki elektronicznej, porównuje ich podejście do mediów społecznościowych, kontekstualizuje dodając bliski nam fragment poświęcony funkcjonowaniu samego „Quietusa”. Wśród rozmówców Zang nasza autorka, Antye Greie-Reipatti.
http://thequietus.com/articles/23958-facebook-artist-social-media-rrose-hunni-d-jaws
3.
Lawrence English w tekście dla FACTmag spogląda z lotu ptaka na czterdziestoletnią historię muzyki ambient, jej aktualny stan oraz mozliwości przyszłego rozwoju. Wychodząc od diagnozy „kryzysu wieku średniego”, w jakim pogrążył się gatunek, English wraca do Music For Airports Briana Eno oraz towarzyszacego mu programowego tekstu brytyjczyka. English koncentruje się na podejściu Eno do sieci relacji między twórcą, odbiorcą, treścią, słuchaniem oraz przestrzenią, umieszcza to podejście w tradycji Satie-Cage’owskiej, a następnia dostrzega kryzys ambientu w przejściu od badania tych relacji do konkretnych brzmieniowych i formalnych rozwiązań, bliższych np. nurtowi muzyki new age. Następnie podążając za myślą Davida Toopa English, kreśli potencjalne przyszłe drogi rozwoju gatunku poprzez powrót do badania tych relacji, zbierając swe poglądy w 12 hasłowych postulatach. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że zdefiniowany przez Englisha kryzys nie jest „kryzysem wieku średniego”, że zaczyna się już pod koniec pierwszej dekady funkcjonowania nurtu. Co więcej, sformowane przez Englisha założenia zdają się spełniać różne kompozycje, które znajdują się poza głównym nurtem historii ambientu. Być może więc możemy mówić o „ukrytej historii” nurtu, która odpowiada radykalnym postulatom Englisha. Dyskusja, która odbyła się 2 lata temu po publikacji listy najwybitniejszych 50 albumów ambient Pitchforka pokazuje, jak wiele rozumień i obliczy muzyki ambient istnieje już dzisiaj.
http://www.factmag.com/2018/02/04/ambient-music-at-40-lawrence-english
4.
Zaaranżowane przez redakcje rozmowy dwóch artystek lub artystów to coraz bardziej popularny format, i po raz kolejny w prasówce się zajmujemy jego przykładem: Lea Bertucci i Olivia Block rozmawiają dla „National Sawdust Log”. Zaczynają od wrażeń ze słuchania Éliane Radigue oraz expanded cinema, mówiąc o relacjach między dźwiękiem, obrazem a przestrzenią. Następnie dzielą się doświadczeniami z eksperymentami z projektorami filmowymi oraz opowiadają o ostatnich, świeżo wydanych albumach: Metal Aether (Bertucci) i Aberration of Light (Block). Sporo uwagi poświęcają swoim instrumentom, saksofonowi i fortepianowi, oraz wszystkim artykulacjom oraz strojom. Bardzo interesująco wypadają uwagi na temat notacji i emocji w utworach Mortona Feldmana, a następnie dyskusja o relacjach między improwizacją a kompozycją. Pretekstem do rozmowy był pierwszy wspólny występ artystek wraz z Drew McDowall w Issue Project Room, który miał miejsce dokładnie… wczoraj.
5.
A w tematyce sportów zimowych… co wysokie sopranowe C ma wspólnego z lodową pokrywą północnych jezior i jakiej grubości lód wydaje najciekawsze dźwięki? National Geographic opublikowało intrygujący tekst o szwedzkich amatorach łyżwiarstwa nordyckiego, polegającego na jeździe po lodzie nie grubszym niż zaledwie kilka centymetrów. Nie byłoby w tym dla nas nic inspirującego, gdyby nie przypominające odgłosy laserowych strzałów z Gwiezdnych wojen dźwięki, powstające przy okazji jazdy po najcieńszym możliwym lodzie. By jednak bezpiecznie dokonać rejestracji tego oryginalnego pejzażu dźwiękowego, musi być spełniony cały szereg warunków. Dlatego też, jak wielokrotnie to miało miejsce w historii muzyki, najlepiej radzą sobie z tym matematycy, inżynierowie, ale także kartografowie i… lekarze.
6.
A jak już zejdziecie z łyżew, pora na Brutaż i cieakawą rozmowę Pawła Korzeniowskiego z RRRKRTA, w poprzednim wcieleniu także autorem i redaktorem „Glissanda” (#15–#21). Czy 100 płyt winylowych, czyli 6 godzin muzyki, zabierane na jeden set, to krępujące ograniczenie czy wyzwalająca wiedza? W kontekście ostatniego #32 i tematu nośnika frapująco brzmią uwagi RRRKRTA o znaczeniu producenta i sztuki grania z płyt, a także poznawania w ten sposób historii konkretnych scen i klubów. Organizator cyklu Brutaż dość sceptycznie podchodzi do grania z plików, wskazując na mniejsze zaangażowanie i erudycję didżejów używających tylko komputera oraz mniejszy wolumen i elastyczność podczas gry. W drugiej części rozmowy w portalu „Noizz” mowa jest o utopijnych założeniach Brutaż jako egalitarnego i niedomkniętego cyklu oraz dążeniu RRRKRTA do uczynienia z klubów miejsc bezpiecznych, tolerancyjnych i ahierarchicznych.
https://noizz.pl/muzyka/rrrkta-wspoltworca-brutazu-szukam-zyczliwych-ludzi-wywiad/2c92t40.amp
RRRKRTA, fot. Florent Mazzocchetti
7.
Niezal, labele, kasety. W polskiej blogosferze i nie tylko sporo było w ostatnich latach dyskusji o kasetowym revivalu, jego przyczynach i znaczeniu. Eoin Murray rozpoczyna swój artykuł w „DJ Mag” od analizy wzrostów sprzedaży, potem podaje przykłady wytwórni wydających swój nowy materiał na tym właśnie nośniku (Handmade Bitds, Minor Science, Pale Master), głównie z racji niskich kosztów sprzyjającym eksperymentom. Autor rozróżnia hipsterskie kolekcjonerstwo winyli od kupowania kaset, jednak zauważa ten sam głód fizycznego dotyku i posiadania, co potwierdza w rozmowie Stephen Bishop z Opal Tapes. Co interesujące, pojawiają się już też reedycje kaset z minionych lat, jak choćby składanka undergroundu lat 80. z Glasgow, wydaną przez Contort Yourself, której założyciel Murray CY zwraca uwagę na fakt zanurzenia kultury klubowej właśnie w tej dekadzie i tym nośniku. Innym aspektem są (alter)globalistyczne inicjatywy typu Awesome Tapes from Africa, Fort Evil Fruit czy Nyege Nyege Tapes, które sprzyjają zainteresowaniu dotychczas pomijanymi scenami.
https://djmag.com/content/why-cassette-revival-essential-electronic-music
am, mp, jt