Publiczny koncert jest swego rodzaju ramą, w której prezentuje się muzykę – dzieła kompozytorów i interpretacje wykonawców. Rama ta bardzo szybko zmienia się w antyramę – niewidoczną, przezroczystą i pozornie neutralną względem tego, co obejmuje. W rzeczywistości koncert jest zwrotnie sprzężony z przemianami w samej muzyce.
Instrumentarium muzyki ostatnich 80 lat, mimo przemian technologicznych, wciąż oscyluje wokół standardowego zasobu XIX-wiecznej orkiestry (a przynajmniej stanowi ona istotny punkt odniesienia). Możliwości brzmieniowe właściwie każdego z należących do niej instrumentów zostały wyeksplorowane do granic, czego efektem są nie tylko kompozycje, ale również specjalne podręczniki, gdzie najbardziej wymyślne i nieprzewidywalne techniki gry zostały odpowiednio skatalogowane i przygotowane do zaimplementowania w partyturach.
Wielozmysłowość doświadczenia jest zatem obecna w twórczości Laure Boer. Jest subtelna – brak tutaj wielkich, rozbudowanych przedsięwzięć multimedialnych – pozostaje jednak kluczowa dla procesu twórczego i rytuału. Poza dotykiem artystka lubi angażować wyobraźnię wzrokową.
Feminist readings of 20th-century electronic music history cannot avoid questioning the notion of canon and canon-oriented historiographical practices. Shedding light on women composers from non-Western contexts can further come in handy in searching for ways to engage with the history of gender in music beyond mainstreaming and the rhetoric of exceptionalism.
Cielesność i muzyka to zjawiska połączone ze sobą silniej niż mogłoby się wydawać. Muzyka bywa intensywna, głośna, natarczywa, ale też dyskretna […]
Poniższy fragment pochodzi z książki Dźwięki, ludzie i nasłuchiwanie miasta. Wybrane elementy fonosfery Warszawy na przełomie XIX i XX wieku; został lekko przeredagowany, […]
Soft interlocking tones. Notes in the upper and lower registers of the piano. Patterns that repeat, then subtly change. The […]
Na samym środku pachnącego ziołami pomieszczenia siedzi człowiek z twarzą nakrytą białym, półprzezroczystym materiałem. Dookoła stoją jajka, daktyle i słodycze. Paluchy człowieka […]
Trudno o bardziej wpływową dyskusję w coraz mniej wpływowych kręgach krytyki muzyki popularnej, niż tę o poptymizmie.
Jestem zdania, że aby powstała dobra narracja, dobra opowieść autor po prostu musi ograniczyć własne ego, trochę o sobie zapomnieć, tak aby zrobić miejsce dla samej historii i dla słuchacza, i to nawet w przypadku, kiedy opowiada sam o sobie. Słynne angielskie „cut your darlings”, czyli „wytnij to, co kochasz” rozumiem jako świadomy, uczciwy wybór, dokonany wobec siebie i słuchacza.
