Prasówka 18.11.2017
Zapraszamy do nowej odsłony naszej cyklicznej rubryki, w której prezentujemy najciekawsze znalezione przez nas w internecie teksty dotyczące muzyki współczesnej oraz sound studies.
Zapraszamy do nowej odsłony naszej cyklicznej rubryki, w której prezentujemy najciekawsze znalezione przez nas w internecie teksty dotyczące muzyki współczesnej oraz sound studies.
1.
Kto w ostatnich latach ani razu nie myślał o emigracji? Do australijskiego Perth (najsamotniejszej metropolii świata: od najbliższego większego miasta dzieli je prawie 3000km) wyemigrowali kilka lat temu Dobromiła Jaskot i Dominik Karski. Ewa Chorościan w rozmowie z dwojgiem wspaniałych kompozytorów pyta o „narodowość” twórczości, zapuszczanie korzeni, specyfikę komunikacji z pozostawionym w Europie środowiskiem muzycznym i wykonawcami oraz wiele innych zagadnień. Nieczęsto też w Polsce można przeczytać o australijskiej scenie Nowej Muzyki – Dobromiła z Dominikiem opowiadają o powstającej tam muzyce i właściwościach systemu. Zagadnieniu emigracji twórców muzyki poświęcony jest cały numer tematyczny Meakultury.
2.
Pozostając w temacie emigracji: Will Lynch przygląda się dla Resident Advisor klubowemu aktywizmowi związanemu z inicjatywami skierowanymi ku uchodźcom z Bliskiego Wschodu w Niemczech. Lynch przygląda się różnym działaniom, koncentrując się na inicjatywach związanych z włączaniem uchodźców w życie klubowych społeczności. W ostrożnym, wyważonym tekście zestawia sukcesy Berlińskiego SchwuZ (przy okazji – miejsca pozytywnych inkluzywnych imprez podczas tegorocznego CTMu) oraz trudności, jakie napotkało Lipskie Conny Island. Znakomity, dający do myślenia reportaż.
https://www.residentadvisor.net/features/2771
3.
Tymczasem Ione, partnerka i współpracowniczka Pauline Oliveros, opowiada dla „Van” Williamowi Dougherty’emu o pracach nad dokończeniem ostatniej opery kompozytorki, nad którą obie pracowały razem przez kilka lat. The Nubian Word for Flowers dotyczy „kolonialnej umysłowości” i związana jest z życiem Lorda Kitchenera oraz z miedzykulturowymi uprzedzeniami i stereotypami. Poniżej fragment utworu zaprezentowany 4 lata tamu w Los Angeles, premiera całości 30.11 w Nowym Yorku.
https://van-us.atavist.com/phantoms
4.
Retrospektywnie, wschodnioeuropejsko, bardzo w temacie naszego #30: gruziński didżej i producent Irakli Kiziria na portalu electronicbeats.net robi przegląd czołowych syntezatorowych artystów regionu postsowieckiego. Oczywiście nie mogło zabraknąć Eduarda Artiemiewa, odpowiedzialnego za muzykę do filmów Tarkowskiego, jak i Sofii Gubajduliny, którzy generowali dźwięki na legendarnym optycznym mikrotonowym syntezatorze ANS. Innym zapoznanym kompozytorem tworzącym na tym instrumencie był Oleg Bułoszkin, którego monumentalny utwór Sacrament wyszedł w wytwórni Electroshock. Grupa NSRD z łotwy była pokazywana na jednej z wystaw Davida Crowleya i Daniela Muzyczuka w łódzki Muzeum Sztuki, ale Walentina Gonczarowa z Estonii pozostaje mniej znana, nie wspominając już o undergroundowym duecie Children’s Medicine z Gruzji. Sowiecki mainstream reprezentuje cover utworu Paczka cigaret grupy Kino dokonany przez Nikakoi Koczarowa, pioniera gruzińskiej elektroniki. Dobry soundtrack do zimowej wyprawy na Wschód!
www.electronicbeats.net/9-synth-artists-who-defined-eastern-europes-post-soviet-sound
5.
Bardziej ograniczoną geograficznie, choć nie mniej nostalgiczną kompilację z pogłębionym opisem socjologiczno-historycznym prezentuje jeden z autorów naszego #25, Xawery Stańczyk na portalu culture.pl. Idąc śladami licznych ostatnio książek i filmów o wrocławskim undergroundzie pisze o załogantach z Krzyków spotykających się pod wieżą ciśnień i wewnętrznych podziałach weteranów wobec filmu Za to, że żyjemy… Tomasz Nuzbana, ponoć zbytnio skupiającego się wokół zespołu Sedes i Zwłoki. Tak ciężkie zarzuty sanitarne skierował wobec dokumentu Arkadiusz Marczyński, twórca słynnego zinu „Antena Krzyku”, ale Stańczyk nie rozstrzyga ciągnących się od dawna sporów, lecz skupia na zespołach Luxus, który skupiał Lecha Janerkę, Jacka „Pontona” Jankowskiego i Krzysztofa „Kamana”Kłosowicza oraz Miki Mausoleum w składzie z tym ostatnim, jego bratem Piotrem oraz Arturem Gołackim. Dalej pokazuje wewnętrzną dynamikę sceny z fajerwerkami w stylu Klaus Mittfoch i Kormorany oraz, na przykładzie tej drugiej oraz Ruchu Nowej Kultury i Pomarańczowej Alternatywy, przeciwstawne tendencje między buntem, lo-fi i ekstremalnymi akcjami a profesjonalizacją i konformizmem. Ważna synteza, umiejscawiająca muzykę tych czasów w kontekście sztuk wizualnych i działań społeczno-politycznych, a na okrasą bogato ilustrowana utworami i klipami.
http://culture.pl/pl/artykul/zazarta-walka-o-pokoj-wroclawska-scena-niezalezna
6.
Z kolei w tematyce naszego soundartowego #31 polecamy lekturę kolejnego numeru internetowego magazynu Reflections on Process in Sound, nad którym od pięciu lat pieczę sprawuje Iris Garrelfs, artystka meandrująca w swojej działalności między muzyką i wszelką sztuką a socjologią. W jego najnowszej odsłonie jest mowa zarówno o słuchaniu i doświadczaniu dźwięków, jak również o akcie ich tworzenia i wykonywania. Jedną z bohaterek listopadowego wydania jest Trish Scott, antropologicznie ukierunkowana artystka, która opowiada o procesach decyzyjnych i psychologicznych mechanizmach związanych z pracą nad zamówioną w 2016 roku przez Whitstable Biennale instalacją dźwiękową. W następnym tekście improwizatorka Jude Cowan Montague pisze o swoich muzycznych inspiracjach, ale też o trudnościach związanych z ograniczoną rolą wokalistki wspierającej zespołu The Windsors. Natomiast po kolejnych, równie inspirujących artykułach Ximeny Alarcón oraz Jamesa Webba, Cathy Lane kończy najnowszy numer magazynu opisem projektu A Manifesto for New Listening, zawierającym dwadzieścia złotych myśli na temat współczesnego słuchania.
http://www.reflections-on-process-in-sound.net/issue-5/
7.
Pozostając w tematyce #31, tym razem pod kątem wystaw sztuki dźwięku: Will Jennings recenzuje dla Quietusa obszerną wystawę sztuki dźwięku Soundtracks w San Fransisco Museum of Modern Art (SFOMA) kuratorowaną przez Rudolfa Frielinga i Tanyę Zimbardo. (Przy okazji – dostępna jest publikacja online towarzysząca wystawie.) Jennings wychodzi od tradycyjnych problemów z ekspozycją soundartowych prac, przyglądając się wjaki sposób kuratorzy odnieśli się do nich oraz w jaki sposób probowali je rozwiazać przy wykorzystaniu nowoczesnych technologii. Jennings dostrzega jednak fundamentalny problem w konstrukcji wystawy, która jego zdaniem pozostaje w większości zbiorem prac w pierwszej kolejności wizualnych.
http://thequietus.com/articles/23615-soundtracks-sfmoma-review
8.
Na koniec raz jeszcze Bradford Bailey, tym razem w długim tekście dotyczacym powinności współczesnej krytyki muzycznej. Bailey wpisuje się w dyskusje toczone w ostatnim czasie w anglojęzycznej prasie (Luke Turner, Britt Brown) na temat przyszłości krytyki muzycznej w sytuacji współczesnych przemian krajobrazu medialnego i zależności od reklam, która stwarza warunki do ekonomicznej (auto)cenzury. Bailey uznaje za postawę współczesnej krytyki poszerzanie wiedzy czetelników na temat interesujących zjawisk, wyżej stawiając docieranie do ciekawych zjawisk na obrzeżach wspólczesnej muzyki, nad krytykę tego co nieintersujace oraz zrozumienie kontekstu nad prostą krytykę tego co nie spełnia wymogów krytyka. Jednoznacznie przedkładając milczenie ponad negatywną recenzję zajmuje stanowisko być może skrajne, lecz z pewnością wyraziste.
(am, km, mp, jt)