Prasówka 14.07.2020

1.

#Gościnnewystępy. Zaczynamy od artykułu Nowe światy muzyki opublikowanego na łamach „Ruchu Muzycznego”, gdzie nasze redaktorka Wioleta Żochowska podejmuje próbę ocenienia sytuacji w jakiej obecnie znajdują się instytucje kulturalne – filharmonie, sale koncertowe, opery. Autorka artykułu wielokrotnie zwraca uwagę na to, jak obostrzenia, które otaczają nas od marca, wpłynęły na kondycję i jakość współczesnego życia kulturalnego. W artykule podjęty został również problem rozpowszechniania muzyki i dostępu do wydarzeń przy pomocy wszechobecnych platform streamingowych czy udostępnionych archiwalnych nagrań. „W tym równaniu z wieloma niewiadomymi przynajmniej jedno wydaje się pewne: streaming i koncerty od czasów pandemii będą ze sobą jeszcze bardziej powiązane” – pisze Żochowska. Autorka przywołuje także niektóre próby zaangażowania i dotarcia do odbiorcy, podejmowane przez artystów. Padają nazwiska takie jak Alexander Schubert czy Stefan Prins, którzy znani są z wykorzystywania nowych technologii w swojej twórczości. Wioleta Żochowska jednak podkreśla, iż obecna sytuacja epidemiologiczna może doprowadzić do przezwyciężenia bierności wśród słuchaczy, którzy w przyszłości, podążając za dotychczas nabytą decyzyjnością w mediach, w momencie powrotu do rzeczywistych sal koncertowych, ponownie zechcą wybierać repertuar odwiedzanych instytucji kulturalnych.

https://www.ruchmuzyczny.pl/article/282

2.

Jakub Bożek na łamach „Dwutygodnika” rozmawia z Piotrem Kurkiem wokół niedawnego wydawnictwa A Sacrifice Shall Be Made / All The Wicked Scenes (Mondoj), zbierającego kompozycje stworzone do trzech spektakli zrealizowanych we współpracy z twórcami z Chin: Dwóch Mieczy Grzegorza Jarzyny (zrealizowana przez Beijing Propel Performing Arts & Media Co., Ltd. koprodukcja z TR Warszawa oraz Shanghai Theatre Academy), oraz dwóch spektakli Tiana Gebinga – Dekalogu zrealiozwanego w Teatrze Starym w Krakowie oraz Once Upon a Time There Was a Mountain zrealizowanym przez jego Paper Tiger Theater Studio w Pekinie. Trzy różne przedstawienia i trzy modele współpracy, zebrane w jedną opowieść. Daniel Muzyczuk w tekście dołączonym do albumu słusznie zaznacza, że efektem jest przestrzeń mityczna, poskładana z róznych elementów. W rozmowie z Kurka z Bożkiem ten wątek pojawia się w kontekście podejścia do tradycyjnej muzyki Chin, ale także w kontekście relacji władzy problematyzowanej przez te trzy spektakle. Przede wszystkim rozmowa pokazuje jednak spojrzenie Kurka na współczesne Chiny, doskonale wpisując się w różne wątki naszego numeru #34.

https://www.dwutygodnik.com/artykul/9017-za-chinskim-firewallem.html.

3.

W poprzedniej prasówce pisaliśmy m.in. o obszernej rozmowie z DeForrestem Brownem Jr na temat protestów BLM, napięć rasowych w USA i m.in. walki z „wybielaniem” historii muzyki elektronicznej. Tym razem Tony Herrington próbuje pobudzić nowy etap dyskusji o wykluczaniu czarnej histori oraz teraźniejszości muzyki eksperymentalnej. Z pewnością ważny, nieco prowokacyjny tekst, który ma przede wszystkim zmienić myślenie o budowaniu hierarchii i tworzeniu lineupów rozmaitych festiwali.

https://www.thewire.co.uk/in-writing/essays/white-out-tony-herrington.

4.

W newsletterze „Tone Glow” tym razem coś dla fanów Can i Stockhausena, czyli wywiad z Irminem Schmidtem, który w maju obchodził 83. urodziny, a do tego wydał nowy album Nocturne, dokumentując swój zeszłoroczny występ na Huddersfield Contemporary Music Festival. Joshua Minsoo Kim korzysta z okazji do biograficznej retrospektywy: pojawiają się więc wspomnienia z dzieciństwa niewolnego od traumy wojennej, ale też naznaczonego pierwszymi lekcjami fortepianu i fascynacją muzyką klasyczną, która ostatecznie otworzyła Schmidtowi drzwi do Konserwatorium w Kolonii, gdzie wówczas (1963) nauczał Stockhausen. Pozostając pod silnym wpływem nowych nurtów współczesnej kompozycji, Schmidt nie poddaje się jednak prostemu szufladkowaniu, a zróżnicowaną biografię (od działalności dyrygenckiej, eksperymentów z taśmą, kompozycji w duchu Fluxusu, przez obfitą twórczość filmową, operę, improwizowane koncerty Can, po syntezatorowe poszukiwania i inspiracje dworską muzyką japońską czy jazzem) można w krótkim wywiadzie jedynie przewertować. Tym bardziej warto uczynić to przed odsłuchem.

https://toneglow.substack.com/p/0215-irmin-schmidt

5.

Update do naszych map radiowych eksperymentów z numeru #35. Mohammed Abood przygotował dla „Resident Advisor ” przegląd eksperynetalnych radiostacji w Jordanii, Turcji, Tunezji, oraz Palestyny. Tekst de facto oparty został na zwięzłych portretach poszczególnych radiostacji od Micro.radio nadającego z Ammanu, po Radio Al Hara z Betlejem. Wszystkie to radiostacje internetowe, każda z nich działa w trudnych warunkach.

https://www.residentadvisor.net/features/3722.

6.

Matt Ross rozmawia z Lawrencem Abu Hamdanem, jednym z najciekawszych współczesnych artystów postkonceptualnych. Na jego przykładzie doskonale widać głębię oraz znaczenie „dźwiękowego zwrotu” w sztuce współczesnej. Nie pasuje do klasycznych wyobrażeń na temat soundartu, a jednak jego prace nieustannie dotyczą dźwięku, do tego stopnia, że mówi osobie jako „Private Ear” – co można rozumieć jako „Szeregowy Ucho”. To raczej audiocentryczny postkonceptualista. W jego twórczości znajdziemy fascynujące badania relacji dźwięku z władzą – tego w jaki sposób dźwięk współcześnie funkcjonuje w kontekście instytucji władzy, granic (państwowych, etnicznych, językowych, kulturowych, wyobrażonych). Rozmowa z Rossem toczy się w kontekście jego pracy This whole time there were no landmines (2017), eksponowanej właśnie w Dubaju. Praca dotyczy momentu podczas tzw. Arabskiej Wiosny, kiedy ok. 150 Palestyńczyków weszło do tzw. „doliny krzyku”, miejsca we Wzgórzach Golan (okupowanych przez Izrael od roku 1967), które miało być zaminowane i było przestrzenią, która rozbrzmiewała krzykiem komunikacji ponad jej granicą.

https://www.arabnews.com/node/1702636/lifestyle.

7.

Przenosimy się następnie na „The Quietus”, gdzie w zeszłym tygodniu dość nieoczekiwanie ukazał się tekst poświęcony lirze korbowej. Jennifer Allan spogląda na znany od średniowiecza instrument przez pryzmat muzyki industrialnej, zainspirowana głównie Keiji Haino i jego wydaną w 1995 roku The 21st Century Hard-Y-Guide-Y Man, ale nie tylko – w końcu metaliczne, przeszywające brzmienie jako pokrewne muzyce drone właściwie nie potrzebuje rzecznika. O swoistym „akustycznym syntezatorze” wypowiada się Stevie Wishart, brytyjska lirniczka łącząca w swej praktyce muzykę dawną i tradycyjną z eksperymentalną, a że to słuszny trop, świadczą ponadto Ossian Brown (The Split Ash Tree na albumie Shirley Collins) i Matmos (album The Civil War). W zestawieniu nie mogło zabraknąć też Donovana, odpowiedzialnego za wywindowanie niszowego instrumentu do popkultury, choć jak nie bez kąśliwości zauważa Allan, tylko gołosłownie – w roli cichej (anty)bohaterki Hurdy Gurdy Man występuje… atrapa, a ściślej hinduska tambura. Czy jest to najbardziej emocjonujący artykuł niniejszego prasówkowego wydania – pewnie nie, a jednak dobitnie uwydatnia potrzebę odświeżenia dzisiejszych metodologii w zakresie instrumentoznawstwa (tudzież, idąc za Allan: zdjęcia patyny z tradycyjnych i klasycznych instrumentów), z uwzględnieniem antropologii rzeczy czy historii kultury pop i muzyki eksperymentalnej. Polecamy też bliższe zapoznanie się z dołączoną plejlistą, szczególnie jeśli również łapiecie się na dysonansie poznawczym sponsorowanym przez pewnego celtyckiego barda.

https://thequietus.com/articles/28539-hurdy-gurdy-traditional-instrument-drone

8.

Jason Williamson dla „The Line of Best Fit” pisze na temat muzyki do serii gier z cyklu Final Fantasy, koncentrując się w pierwszej kolejności na utworach głównego kompozytora serii, Nobuo Uematsu. Williamson tropi rozmaite inspiracje Uematsu, zastanawia się również nad jego wpływem na współczesną muzykę komponowaną do gier, lub np. rozwój koncertów muzyki tego typu. Williamson opisuje sposób w jaki w serii zaadaptowana została  Wagnerowska technika leitmotivu, a także przygląda się technice stojącej za praktykami kompozycyjnymi Uematsu.

Williamson kończy swój tekst przeglądem wybranych utworów z obszernego katalogu serii – od pierwszego Final Fantasy, po współczesne reiteracje franczyzy.

https://www.thelineofbestfit.com/features/articles/nobuo-uematsu-music-final-fantasy.

(ng, am, jz)