Prasówka 29.04.2017
Zapraszamy do nowej odsłony naszej cyklicznej rubryki, w której prezentujemy najciekawsze znalezione przez nas w internecie teksty dotyczące muzyki współczesnej oraz sound studies.
Zapraszamy do kolejnej odsłony naszej nowej, cyklicznej rubryki, w której będziemy regularnie prezentować najciekawsze znalezione przez nas w internecie teksty dotyczące muzyki współczesnej oraz sound studies.
1.
Na przekór konwencji: linkujemy na początek hipnotyzujący tekst Kai Prusinowskiej Mama ma, tr
ochę dobra, trochę zła z „Muzyki w Mieście” o ludowych kołysankach, który ukazał się… ponad rok temu, a w tym tygodniu nagrodzony został przez jurorów Konkursu Polskich Krytyków Muzycznych „Kropka” (tu wyniki) Grand Prix za najlepszy tekst o muzyce opublikowany w roku 2016! Serdecznie polecamy, bynajmniej nie do poduszki.
http://mwm.nfm.wroclaw.pl/articles/551-mama-ma-troche-dobra-troche-zla
2.
Yair Klartag i Jeffrey Arlo Brown razem studiowali kompozycję u Georga Friedricha Haasa i w rozmowie dla magazynu „Van” wyraźnie można dostrzec ich bliską relację. Panowie rozmawiają o tym, jaki jest sens i znaczenie zawodu kompozytora na początku XXI wieku oraz o holistycznym podejściu do materii muzycznej. Rozmowa nieustannie krąży wokół tego, jak Klartag pozycjonuje siebie w kontekście systemu muzyki współczesnej i na czym jego zdaniem polega współcześnie kompozytorka samoświadomość. Klartag należy bowiem do grona kompozytorów, którzy nieustannie eksplorują granice twórczej autoekspresji, a jego utwory ściśle wiążą się z krytyczną refleksją nad muzyką współczesną, dzięki czemu ich znaczenia zawierają się także w przekraczaniu konwencji kultury muzycznej.
https://van-us.atavist.com/aware-awareness
3.
Miniony piątek upłynął pod znakiem Aarona Dillowaya: nakładem Dais ukazał się następca jego „Modern Jester”, czyli długo wyczekiwany album „The Gag file”. Recenzję noisey przeplatają wypowiedzi byłego członka Wolf Eyes, który po pięciu latach przerwy powraca z solowym materiałem, choć loopocentryczna, bezładna materia naznaczona jest cyzelatorskim stylem pracy Dillowaya, a zgromadzone dźwięki – jak sam przyznaje – pamiętają odgłosy jeszcze poprzedniej dekady.
4.
O komentarz do własnej twórczości poproszony został także Wadada Leo Smith, który pokrótce przedstawia inspiracje, idee i muzyków stojących za jego czterema ostatnimi wydawnictwami. Dorobek improwizatora znanego ze swych graficznych partytur jazzowych wskazany do odświeżenia szczególnie przed naszym nadchodzącym numerem #32, poświęconym kwestiom zapisu i notacji muzycznej.
https://daily.bandcamp.com/2017/04/24/wadada-leo-smith-interview/#more-41524
5.
Późne lata 70., Manhattan, Nowy Jork. Powstaje legendarna klubowa przestrzeń – Studio 54, epicentrum ówczesnej popkultury. Właśnie mija 40 lat od dnia jego otwarcia. Z tej okazji Nicky Siano, didżej, który uczestniczył w początkowym okresie działalności klubu, opowiada o kulisach jego powstania, barwnej panoramie nowojorskiej sceny muzycznej i wpływie, jaki Studio 54 wywarło na kształtującą się kulturę klubową. Siano szczerze i bez zadęcia rysuje mniej znany obraz tamtych zdarzeń, nie stroniąc przy tym od opisu panujących wewnątrz konfliktów.
http://thevinylfactory.com/features/nicky-siano-studio-54-interview/
6.
John Doran w długim eseju dla Quietusa opisuje wizje końca świata przepełniające muzykę popularną początku lat 80. i zastanawia się, dlaczego we współczesnej muzyce są one znacznie rzadsze. Wykorzystując kategorie Marka Fischera, Doran zastanawia się nad możliwościami współczesnej mobilizacji społecznej przez muzykę popularną raz apokaliptycznym rysem estetyki różnych muzycznych podgatunków.
http://thequietus.com/articles/22260-vanishing-apocalypse-end-of-the-world-shellac-botanist
7.
Biolog David George Haskell, autor książki The Songs of Trees, opowiada o audiosferze 
drzew, którą traktuje jako rodzaj pieśni przynależnych poszczególnym roślinom. Haskell odwraca naszą perspektywę myślenia o pejzażu dźwiękowym, podważając tradycyjne rozumienie sprawczości na rzecz spojrzenia na przyrodę jako sieć relacji, która kieruje się swoją własną logiką. Wyciagając konsekwencje z przyznania takiej sprawczości roślinom, Haskell stawia pytania o to, czym wobec tego jest soundscape.
——————
Na koniec znów nieco na przekór konwencji: wczoraj zmarł Vito Acconci, jedna z najważniejszych postaci performansu i konceptualizmu lat 70. Od czasu książki Brandona LaBelle’a Background Noise dostrzega się niezwykle ważną rolę Acconciego dla rozwoju sound artu. Zresztą oddajmy głos na chwilę samemu Acconciemu.
Poniżej wybór najciekawszych tekstów, które można znaleźć w internecie na temat jego twórczości. Ten pakiet w zasadzie mógłby zresztą służyć jako łącznik między naszym numerem #29 oraz nadchodzącym #31. Na koniec znów oddajmy głos Acconciemu, który opowiada o jednym ze swoich najbardziej prowokacyjnych (i niestety aktualnych) przedsięwzięć – ruchomej instalacji dźwiękowej Peoplemobile (1979).
https://www.moma.org/momaorg/shared/pdfs/docs/learn/archives/transcript_acconci.pdf
http://bombmagazine.org/article/1443/vito-acconci
http://www.journal.doc.art.pl/pdf10/art_and_text_john_stadler.pdf
https://transatlantica.revues.org/6612
http://www.uaac-aauc.com/sites/default/files/RAC39-1web_02_Forster.pdf
The People Mobile from Nicole Stafford on Vimeo.
red.: km, am, jz, wz