Nigdy dotąd bardziej nie uświadamiałem sobie tego, jak silnie studia kulturowe zrośnięte są z losami afrokaraibskiej diaspory i jak głęboko wyczulone na los wszystkich tych wspólnot i dyskursów, które z konieczności są mniejszościowe, upodrzędnione, marginalizowane, a w związku z tym – w refleksyjny sposób krytyczne.
Minifestiwal wyrasta na najważniejsze miejsce prezentacji muzyki azjatyckiej w Polsce, a na ubiegłorocznej edycji szczególnie zabłysły zespoły Senyawa i Kande. Debiutujący u nas Krzysztof Dziuba z radiowej Dwójki aż kipi od entuzjazmu!
„Muzyka bez granic” – tak brzmiało początkowo rozwinięcie nazwy festiwalu Audio Art, jak przypominał w tym roku jego twórca i organizator Marek […]
Dyslokacja ufundowana na wspólnotowości doświadczenia – tak streścić można wspomnienie wizyty podczas tegorocznego Open Source Art w Sopocie. To właśnie lokalność […]
Jan Topolski: Biennale Ostravské Dny istnieje już od 2001 roku i na przełomie sierpnia i września odbyła się jego 9. edycja, którą […]
Unsound stał się tak rozbudowanym i skrupulatnie zaplanowanym festiwalem, że tegoroczny temat, „Flower Power”, można było interpretować na co najmniej dwa, […]
Wieżowce, drapacze chmur, architektoniczne olbrzymy. W Warszawie jest ich około pięćdziesięciu, w układzie – jak się zdaje – dość losowym, porozrzucane po […]
Co to jest? Jasnożółty komin nawet z daleka wyraźnie odcina się od szarego warszawskiego nieba. Podchodzę bliżej. Przede mną ukazuje się […]
Slogany proponowane przez organizatora festiwalu Sacrum Profanum są niezwykle podatne na bycie przedmiotem żarcików i szarad. Jeżeli „wszystko jest ważne” – […]
Parcie na sito, czyli zabawa w radio Kiedy byliśmy mali, bardzo lubiliśmy bawić się w radio. Braliśmy rurę od odkurzacza i przez nią […]
