W jak Wspólnota

Jeśli miałbym wskazać, czego przede wszystkim nauczył nas feminizm w ciągu ostatnich 15 lat, to tego, że w relacjach istnieją granice, które […]

„O” jeden nawias za daleko

Są trzy problemy z tekstem, na który tu odpowiadam. Po pierwsze Autor uzurpuje sobie prawo, żeby porównywać swój los wprost do ofiar wojny i ludobójstwa (tych sprzed 80 lat, nie aktualnych). Po drugie obwinia krytykę muzyczną o to, że odkąd ją uprawia, balansuje na granicy śmierci. Po trzecie, i to jest właśnie o jeden nawias za daleko, miał czelność moją współautorkę Monikę Żyłę pouczać na temat swojej koncepcji postapokaliptycznej kultury g..łtu – czy może cudzej koncepcji, pod którą raczył się podpisać.

„K” jak kryzys

Poniższy tekst jest moją odpowiedzią na artykuł „P” jak pokolenie autorstwa Krzysztofa Marciniaka i Moniki Żyły. Piszę „odpowiedzią”, a nie „polemiką”, bo […]

„Don’t be so hip!” Czyli trudny bilans polskiego poptymizmu

Trudno o bardziej wpływową dyskusję w coraz mniej wpływowych kręgach krytyki muzyki popularnej, niż tę o poptymizmie.

„P” jak pokolenie

Jeszcze pięć lat temu napisałybyśmy w tym miejscu manifest. Z zacięciem argumentowałybyśmy, że tworzona przez nas i nasze_ych rówieśniczki i rówieśników krytyka muzyczna musi […]

Prasówka 12.10.2022

1. Podtrzymując tradycję zaczynamy od #gościnnychwystępów – tym razem Jan Topolski na łamach „Dwutygodnika” zagłębia się w osiągnięcia polskiej muzyki filmowej […]

Prasówka 31.12.18

1. Wierzymy, że #Dwutygodnikzostaje, a wraz z nim regularnie pojawiające się treści, które prowokują do refleksji, kulturalnych i kulturowych polemik, lecz przede wszystkim […]