„O” jeden nawias za daleko

Są trzy problemy z tekstem, na który tu odpowiadam. Po pierwsze Autor uzurpuje sobie prawo, żeby porównywać swój los wprost do ofiar wojny i ludobójstwa (tych sprzed 80 lat, nie aktualnych). Po drugie obwinia krytykę muzyczną o to, że odkąd ją uprawia, balansuje na granicy śmierci. Po trzecie, i to jest właśnie o jeden nawias za daleko, miał czelność moją współautorkę Monikę Żyłę pouczać na temat swojej koncepcji postapokaliptycznej kultury g..łtu – czy może cudzej koncepcji, pod którą raczył się podpisać.

Pomiędzy, ponad, poza. Obiegi najmłodszej polskiej muzyki współczesnej

To nie będzie muzykologiczny wywód o tym, że Lutosławski pisał też piosenki.

„K” jak kryzys

Poniższy tekst jest moją odpowiedzią na artykuł „P” jak pokolenie autorstwa Krzysztofa Marciniaka i Moniki Żyły. Piszę „odpowiedzią”, a nie „polemiką”, bo […]

„P” jak pokolenie

Jeszcze pięć lat temu napisałybyśmy w tym miejscu manifest. Z zacięciem argumentowałybyśmy, że tworzona przez nas i nasze_ych rówieśniczki i rówieśników krytyka muzyczna musi […]

Nowa wrażliwość: wokół wątków genderowych w twórczości najmłodszego pokolenia kompozytorskiego

Dla osób obserwujących polską scenę muzyki współczesnej ostatnich kilku lat nie będzie odkrywczym stwierdzenie, że cielesność, płeć, orientacja seksualna, emancypacja […]

#42 Generacja. Wstępniak

Złożyło się tak, że numer o najmłodszym pokoleniu polskich kompozytorek_ów tworzę jako przedstawicielka najmłodszego pokolenia krytyki muzycznej. Chociaż z drugiej strony barykady, […]