Głównym tematem numeru 9 jest muzyka austriacka. Najpierw panoramiczne jazdy reflektorem: pracownik mica Heinz Rögl odmalowuje sytuację na austriackich scenach muzycznych, Antoni Beksiak przygląda się ostatnim latom pod kątem współpracy i wymiany polsko-austriackiej w tyglu awangardy, natomiast Andrea Brzoza z afk opowiada o polityce kulturalnej, mówiąc, że stereotypy powinny należeć do przeszłości. Potem dwa fonograficzne zbliżenia: dwie sztafety recenzentów zabierają nas w podróż po płytach Kairos Musikproduktion (Grzegorz Filip, Monika Pasiecznik, Sławomir Wieczorek, Sławomir Wojciechowski) oraz wydawnictw alternatywnych – m.in. Mego, Mosz, Duran, Erstwhile (Daniel Brożek, Tadeusz Kosiek, Wojciech Mszyca Jr. i Jacek Skolimowski). Wreszcie stosujemy szereg punktowych świateł skierowanych na ważne postaci. Znajdą się wśród nich: improwizujący trębacz i elektronik Franz Hautzinger (Paul Stark), perkusista i lider wielu projektów Martin Brandlmayr (wywiad Jakuba Mikołajczyka i Anety Śladowskiej), gramofonista Dieb13 (wywiad Jacka Skolimowskiego), historiograficzny folkowiec (?) Albin Julius z projektem Der Blutharsch (esej Macieja Smoczyńskiego). Stronę bardziej kompozytorskiej reprezentują: nestor awangardy, 80-letni Friedrich Cerha (Iwona Lindstedt), mikrotonowy teoretyk i kompozytor Georg Friedrich Haas (tekst własny i szkic Daniela Cichego), drapieżna i frenetyczna Olga Neuwirth (Monika Pasiecznik). Ta ostatnia postać, poprzez swoje inspiracje i kolaboracje, wyprowadza nas poza przestrzenie czysto muzyczne – jak w prozę Thomasa Bernharda i Elfriede Jelinek (Agata Pyzik) – po których poruszają się także artyści sound artu Sam Auinger i Bruce Odland (przewodnik po sztuce dźwięku, Kamil Antosiewicz).

Drugim istotnym tematem jest głos, którym zaczynamy serial o nowych instrumentach, koncentrujący się w przyszłości na m.in. perkusji, gitarze, klawiszach itd. Na start znów ogólne, refleksyjne teksty tyczące się głosu w myśli francuskiej – Derridy, Lacana i Barthesa (muzyka i filozofia, Paweł Mościcki) czy antropologicznego ujęcia jego ekstremów, od głosu krzyku do głosu ciszy (Danielle Cohen-Levinas). Laborintus II i inne dzieła z tego kręgu Luciana Beria i dokonania Cathy Berberian stają się wabikiem tradycyjnego wodzenia za ucho (Krzysztof Kwiatkowski). Dwie młode kompozytorki przedstawiają swoje przygody z głosem, który nosimy przy sobie (wywiad Moniki Pasiecznik z Agatą Zubel), choć bywa on i porażony prądem (szkic Dobromiły Jaskot). Klasyczny tekst o rozszerzaniu możliwości głosu koncentruje się na przykładzie m.in. Joan LaBarbary, Meredith Monk i Davida Hykesa (John Schaefer). Tropem naturalnych, często wschodnich inspiracji poszła dwójka polskich artystów: Olga Szwajgier opowiada o czasoprzestrzeni głosu (Martyna Kobyłka), a Mieczysław Litwiński o erze ucha (Michał Mendyk). Jeszcze inne podejście reprezentują: czołowy przedstawiciel tzw. sound poetry, czyli Henri Chopin (esej Dariusza Brzostka), free improviser Phil Minton (wywiad Jacka Skolimowskiego) czy beatbokser Rahzel albo growlingowiec Mike Patton, jedni z bohaterów tekstu o dawaniu głosu (Mateusz Franczak).

W dziale redakcyjnym dochodzą teksty przygotowane na Warszawską Jesień: frapująca interpretacja Muzyk na orkiestrę Andrzeja Dobrowolskiego (Monika Karwaszewska), rewizjonistyczna Misja Knapika (Jan Topolski) i obszerny wywiad ze Stanisławem Krupowiczem (Anna Siemińska i Jan Topolski). Tradycyjne, choć tym razem niezwykle obficie reprezentowane relacje tyczą wydarzeń zarówno ze Szczecina (Musica Genera Festival), Warszawy (Łańcuch, Turning Sounds), Katowic (Hipnoza-GCK), a nawet Paryża (IRCAM i Opera Bastille). Zamykamy frapującym listem Łukasza Kalinowskiego do redakcji, czyli krów na granicy… Zapraszamy do lektury!