Performans był stopniowym odkrywaniem. Ewolucyjna forma rozwijała się niczym kłącze. Choć bez wyraźnych nawiązań do przeszłych motywów, wyraźnie składała się na całość, unikając chaosu na rzecz metodycznego spokoju. Wydaje się więc, że dźwiękowa mikoryza została osiągnięta. Magnetofony grały nadal po opuszczeniu sali przez artystki, niczym długowieczne, silne i samowystarczalne sieci podziemnych połączeń.
Zawsze z lekka mnie wnerwiały recenzje w rodzaju: na co dzień nie słucham jazzu, ale ta nowa płyta Tomasza Stańki jest wspaniała.
Oświadczenie kompozytora po pierwszym wykonaniu utworu Process podczas 10. Festiwalu Prawykonań w Katowicach
Swego czasu intensywnie zajmowałem się twórczością Petera Greenawaya – do dziś fascynują mnie jego transmedialne eksperymenty i poszukiwania estetyki nowego post-filmowego […]
1. Wiosna wokół szaleje, więc nie dziw, że kolejne pisma celują w tematy przyrodnicze, często łącząc je z muzyką i dźwiękiem. Bo niedawnym […]
1. „Kiedy jestem bezpośrednio zaangażowany w nagrania jako producent lub muzyk, staram się stworzyć nową jakość, nową przestrzeń. Ta dźwiękowa i społeczna […]
1. W tym tygodniu zaczynamy od słuchania miasta, które z pozycji antropologicznych charakteryzuje tekst Shannon Mattern pt. Urban Auscultation; or, Perceiving […]
28 czerwca 2019 roku w Nowym Teatrze odbył się drugi (mamy nadzieję, że nie ostatni) pokaz opero-instalacji Fiasko w reżyserii kolektywu […]
Marta Konieczna: Zdaje się, że lubisz wprowadzać swoich odbiorców w ciemność? Kuba Krzewiński: Bardzo chętnie. Black of Granule (2012) wiąże się […]
1. W tym tygodniu zaczynamy prasówkę od rozmowy Ewy Szczecińskiej z Gośką Isphording, która ukazała się na łamach „Ruchu Muzycznego”. Po […]
