Performans był stopniowym odkrywaniem. Ewolucyjna forma rozwijała się niczym kłącze. Choć bez wyraźnych nawiązań do przeszłych motywów, wyraźnie składała się na całość, unikając chaosu na rzecz metodycznego spokoju. Wydaje się więc, że dźwiękowa mikoryza została osiągnięta. Magnetofony grały nadal po opuszczeniu sali przez artystki, niczym długowieczne, silne i samowystarczalne sieci podziemnych połączeń.
Im jestem starsza, tym bardziej flet staje się dla mnie prywatnym sacrum, czymś, co coraz bardziej kocham. To także instrument, który był prześladowany, lżony i wyszydzany, nieprawdaż?
1. Zamiast przeglądu nekrologów zmarłej niedawno Kaiji Saariaho – wybitnej fińskiej kompozytorki, która w ostatnich dwóch dekadach szturmem zdobyła światowe sceny […]
Prezentujemy dzisiaj pierwszy blok materiałów w ramach naszego hybrydowego numeru irańskiego.
Wszystkie znane mi utwory Ewy Trębacz cechuje znaczny niepokój, który czai się podskórnie nawet we fragmentach pozbawionych wyraźnego ruchu.
1. Wiosna wokół szaleje, więc nie dziw, że kolejne pisma celują w tematy przyrodnicze, często łącząc je z muzyką i dźwiękiem. Bo niedawnym […]
Wykonawstwo muzyki elektroakustycznej wiąże się z licznymi wyzwaniami, jak choćby radzenie sobie z przestarzałą lub wadliwie działającą technologią czy niekompletną dokumentacją techniczną. […]
Przeprowadźmy mały eksperyment myślowy. Wyobraźmy sobie, że muzyka konkretna nie narodziła się w Paryżu, lecz w Kairze. Że drone music nie wymyślił […]
W połowie października Laboratorium CSW w Warszawie uzbrojono w syntezatory, kable, modulatory i generatory. Tematem 14. edycji Festiwalu Ad Libitum była elektronika jako […]
